Ο διάλογος με την Τουρκία «δεν είναι επιλογή, είναι αναγκαστικός μονόδρομος, αλλά δεν έχει νόημα να επεκτείνεται στο διηνεκές» επισημαίνει ο βουλευτής Β΄ Θεσσαλονίκης της ΝΔ και πρώην συντονιστής του κυβερνητικού έργου στην κυβέρνηση Σαμαρά, Δημήτρης Βαρτζόπουλος, στη συνέντευξή του στον Χ. Μάτη στην ηλεκτρονική εφημερίδα freesunday, όπου προτείνει, κατά το επιτυχημένο πρότυπο της πολιτικής μας με Ιταλία, Αίγυπτο και Αλβανία, «να υπάρξει ένας οδικός χάρτης ενεργειών, τα ορόσημα του οποίου θα ανακοινωθούν σε εύθετο χρόνο».
Σε ό,τι αφορά την αντιμετώπιση της πανδημίας, ο κ. Βαρτζόπουλος εκφράζει την πεποίθησή του ότι «η Ελλάς τα καταφέρνει καλύτερα από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο» και ότι «η βασική προσέγγιση παραμένει ορθή και επιτυχής», αν και παραδέχεται ότι «μπορεί να προκύπτουν κατά καιρούς διαχειριστικές αστοχίες».
Παράλληλα χαρακτηρίζει «ευτύχημα» το ότι «δεν υφίσταται ισχυρός αντίπαλος από δεξιά», αλλά προειδοποιεί ότι «ελλοχεύει ο κίνδυνος του καναπέ» και ζητά να διατηρεί η παράταξη «επαγρύπνηση και ετοιμότητα».
Τις τελευταίες μέρες ένα τμήμα της αντιπολίτευσης εξέφρασε την ικανοποίησή του, γιατί ερμήνευσε ως υπαναχώρηση την απόφαση της κυβέρνησης να παρατείνει τη διαβούλευση για το νέο καθεστώς του ΚΕΘΕΑ. Υπάρχουν δεύτερες σκέψεις;
Εκείνο που γνωρίζω είναι ότι για ένα «προσχέδιο εσωτερικής διαβούλευσης», που προβλέπει τη ριζική αναδιάρθρωση του ΚΕΘΕΑ, αποφασίστηκε να ζητηθεί από τον Σύλλογο Εργαζομένων να καταθέσει, με ορίζοντα περίπου δύο μηνών, τις δικές του προτάσεις για τη λειτουργία του φορέα.
Εκείνο που διαπιστώνω είναι η ετοιμότητα και διάθεση του υπουργείου για ουσιαστικό διάλογο.
Γιατί δεν συμμερίζεστε την άποψη ότι οι φορείς για τη διαχείριση των εθισμών πρέπει να έχουν ευρεία αυτονομία από το κράτος;
Δεν έχω καμία αντίρρηση να αυτοδιοικούνται αυτοί που διαχειρίζονται τα χρήματά τους. Ευρεία αυτονομία από το κράτος προϋποθέτει ευρεία αυτονομία χρηματοδοτήσεως. Εκείνοι που χρηματοδοτούνται από τα χρήματα του λαού θα πρέπει και να ελέγχονται από τους εκπροσώπους του λαού.
Συμφωνείτε με τις εκτιμήσεις ότι η πανδημία οδήγησε σε αύξηση της χρήσης ουσιών; Πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί;
Η αύξηση της χρήσης ψυχιατρικών φαρμάκων και παρανόμων ψυχοδραστικών ουσιών αποδεικνύεται από τα ευρήματα στα αστικά λύματα. Έχει τις εξής αιτιολογίες: α) Ασθενείς με δεδομένες ψυχικές νόσους, λόγω της αυξήσεως του περιβαλλοντικού στρες αλλά και της μειώσεως των παρεχόμενων θεραπευτικών υπηρεσιών, οδηγούνται σε χρήση υψηλότερων δόσεων. β) Άνθρωποι με προσωπικότητες του αγχώδους φάσματος, δεδομένων των κατακλυσμιαίων μηνυμάτων αρρώστιας και θανάτου, παρουσιάζουν έξαρση αγχωδών και καταθλιπτικών αντιδράσεων, με συνέπεια την αυξημένη χρήση αντικαταθλιπτικών και ηρεμιστικών. γ) Άνθρωποι του δραματικού και ψυχοπαθητικού φάσματος, λόγω της δυσφορίας εκ του εγκλεισμού και της μονοτονίας, αυξάνουν την όποια γι’ αυτούς χρήση ψυχοδραστικών ουσιών.
Η επάνοδος στην κανονικότητα θα επαναφέρει και τις τρεις κατηγορίες στα συνήθη επίπεδα καταναλώσεως.
Η κυβέρνηση δείχνει να επιδοκιμάζεται για τη διαχείριση της πανδημίας, αν και καταγράφονται επιφυλάξεις. Τι πρέπει να γίνει μετά το τέλος, ώστε η διαχείριση να της πιστωθεί πλήρως θετικά;
Οι ασφαλέστεροι μάρτυρες είναι οι αριθμοί. Η επισκόπηση όλων των συνολικών μεγεθών, κρουσμάτων, νοσηλειών, θανάτων, testing, εμβολιασμών κ.ο.κ. δείχνει ότι η Ελλάς τα καταφέρνει καλύτερα από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Μπορεί να προκύπτουν κατά καιρούς διαχειριστικές αστοχίες, η βασική προσέγγιση, όμως, παραμένει ορθή και επιτυχής. Δεν υπάρχει κανένας λόγος αυτό το αντικειμενικό αποτέλεσμα να μη συνεχίσει να αναπαράγεται και να προκύπτει μέχρις τέλους της πανδημίας.
Μήπως δεν είναι η κυβέρνηση που κρίνεται θετικά, αλλά η αρνητική κριτική που συσσωρεύει η αντιπολίτευση;
Το «σκεφτείτε να διαχειρίζονταν την κρίση οι προηγούμενοι» είναι σίγουρα παράγων της συντριπτικής δημοσκοπικής υπεροχής της ΝΔ. Ευτύχημα επίσης ότι δεν υφίσταται ισχυρός αντίπαλος από δεξιά. Πάντοτε βέβαια ελλοχεύει ο κίνδυνος του καναπέ, η αποχή δηλαδή. Πρέπει, λοιπόν, να διατηρούμε συνεχώς την επαγρύπνηση και ετοιμότητά μας.
Πόσο βάσιμη είναι η ένσταση ότι η αποδοχή των παρακολουθημάτων της Συμφωνίας των Πρεσπών δεν είναι μονόδρομος;
Η τυπική κύρωση των προβλεπόμενων σε μια νόμιμη κατά το διεθνές δίκαιο συμφωνία είναι υποχρεωτική. Θα ήταν ατόπημα εκ μέρους μας εάν θα λέγαμε σήμερα στους εταίρους και συμμάχους μας πως δεν σεβόμαστε μια διεθνή συμφωνία της προηγούμενης κυβερνήσεως. Οι δυτικές Δημοκρατίες έχουν συνέχεια. Ο πρωθυπουργός βέβαια σε κάθε ευκαιρία τονίζει ότι πρόκειται περί μιας κακής συμφωνίας. Η προσπάθεια μας είναι τώρα να άρουμε όσο το δυνατόν περισσότερες από τις αρνητικές πτυχές της μέσω της ενταξιακής διαδικασίας των Σκοπίων στην Ε.Ε. Εν προκειμένω, ισχύει απαρεγκλίτως αυτό που είπε ο Κ. Καραμανλής στην ομιλία του στα 80ά γενέθλια της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών (27/10/2019): «Υπογράφοντας μια συμφωνία δεν πρέπει να θεωρεί κανένας ότι παίρνει αυτομάτως εισιτήριο για την Ε.Ε.». Ο κ. Δένδιας είπε στον Σκοπιανό συνάδελφό του τις προάλλες ότι «χρειάζεται μεγάλη πρόοδος για τη συνετή χρήση του ονόματος και την εκρίζωση του προβλήματος της αρχαιοποίησης».
Είναι προφανές, λοιπόν, ότι η συμμόρφωση της γείτονος στα θέματα του Συντάγματος, ονομασίας ιδρυμάτων και υπηρεσιών, διεθνών εγγράφων, εμπορικών σημάτων, βιβλίων κ.ο.κ., η οποία και θα ελέγχεται αυστηρώς και συνεχώς, θα αποτελέσει conditio sine qua non οιασδήποτε ενταξιακής προόδου. Και, εν πάση περιπτώσει, αν τα Σκόπια δεν συμμορφωθούν, το μόνο το οποίο αναγκαστικά θα συμβεί θα είναι να εφαρμοστεί το άρθρο 8 του μνημονίου, δηλαδή η κατάργησή του.
Το ευχάριστο και σημαντικό, πάντως, είναι ότι το βουλγαρικό βέτο δικαιώνει ιστορικά τις θέσεις μας.
Βλέπετε να αποδίδει η επιλογή του διαλόγου στις ελληνοτουρκικές σχέσεις;
Η διεθνώς επικρατούσα κουλτούρα της Realpolitik επιβάλλει συνομιλίες. Ο διάλογος, λοιπόν, δεν είναι επιλογή, είναι αναγκαστικός μονόδρομος. Τώρα, όμως, που τον ξεκινήσαμε και τον διεξάγουμε με προφανή καλή διάθεση και την επιτρεπόμενη από το διεθνές δίκαιο ευλυγισία, δεν έχει φυσικά νόημα να επεκτείνεται ο διάλογος αυτός στο διηνεκές. Είναι εύλογο, λοιπόν, να υπάρξει ένας οδικός χάρτης ενεργειών, κατά το επιτυχημένο πρότυπο της πολιτικής μας με Ιταλία, Αίγυπτο και Αλβανία, τα ορόσημα του οποίου θα ανακοινωθούν σε εύθετο χρόνο.
Αυτονόητοι στόχοι: η επέκταση στο Αιγαίο της κυριαρχίας μας στα 12 ν.μ., που θα διευθετήσει εν τω άμα όλα τα θέματα οριοθετήσεως στην περιοχή, και η διεθνής δικαιοδοσία στη χάραξη της υπολοίπου ΑΟΖ στη ΝΑ Μεσόγειο.
Πόσο διαφορετική θα είναι η Ευρώπη και η ευρωπαϊκή κεντροδεξιά στη μετά τη Μέρκελ εποχή;
Απόλυτα χαρακτηριστικό της φύσεως των λαϊκών κομμάτων εν γένει και της χριστιανοδημοκρατίας ειδικότερα το βιογραφικό της κ. Μέρκελ. Το λαϊκό κορίτσι, θυγατέρα πάστορα στην κομμουνιστική Ανατολική Γερμανία, που ανήλθε χωρίς καμία προϋπόθεση στην κομματική ιεραρχία κυριολεκτικώς από το υπόγειο στην απόλυτο κορυφή και θα συγκαταλέγεται εσαεί στους ιστορικούς παγκόσμιους ηγέτες. Τα κύρια χαρακτηριστικά της, η συμβιβαστική διαχείριση και ο μέσος δρόμος, αναγκαία στοιχεία της επιβίωσης στην DDR της νιότης της και ασφαλή μέσα κυβερνητικής επιτυχίας σε συνήθεις καιρούς, δεν άντεξαν όμως στις συνθήκες οξείας κρίσεως που προκάλεσε το μεταναστευτικό. Η αντίδραση των πιο ασθενών στρωμάτων της κοινωνίας και η ανάγκη συντηρητικής επιστροφής στις λαϊκές ρίζες της κοινωνικής χριστιανοδημοκρατίας υπερέβαιναν προφανώς τις δυνατότητές της. Για πρώτη φορά εμφανίστηκε κοινοβουλευτικό κόμμα, μονίμως περί το 10%, στα δεξιά της CDU. Η πρώτη της επιλογή κλωνοποιημένου διαδόχου, η επιτυχημένη τοπική πρωθυπουργός Ά. Κραμπ-Καρενμπάουερ, γελοιοποιήθηκε. Ο δεύτερος κλώνος, Ά. Λάσετ –εάν δεν τον αλλάξουν, έστω και επί του πιεστηρίου–, είτε θα ηγηθεί της πλήρους εκλογικής καταστροφής είτε θα επιβιώσει οριακώς, με εκρηκτικές συνέπειες για όλη την Ευρώπη. Σε κάθε περίπτωση, τα αποτελέσματα των γερμανικών και γαλλικών εκλογών θα οδηγήσουν σε επαναπροσδιορισμό της φυσιογνωμίας της ευρωπαϊκής κεντροδεξιάς. Η σημερινή επικρατούσα κεντρώα τεχνοκρατική τάση θα εγκαταλειφθεί στα πλαίσια μιας λαϊκής συντηρητικής στροφής.
